Wat een gedoe!

De afgelopen weken leven we op auto-pilot. Veel afspraken, veel doe-dingen, de kids en al hun beslommeringen. Druk, druk, druk. Tot gisteren, tenminste dat hoopte ik. ik kwam thuis van een heerlijke lunch bij Cargill. Echt top! Nam een kop koffie en ging eens lekker zitten. nog geen uur zat ik, nog geen uur. Het schoolhoofd belde dat Olav was gevallen, op een betonnen blok. Dus hup in de auto, en 25 minuten lang je opvreten omdat je niet weet wat er gebeurd is en je ook niet kan indenken hoe je hem daar zal aantreffen. Welaan met een flinke jaap in z'n achterhoofd. Zeker 5 cm voor de nauwkeurigen onder ons. En dus vertrok ik met twee huilende ventjes richting Ziekenhuis. Eén omdat 'ie' het naaien niet wilde zien en één omdat 'ie' niet genaaid wilde worden ......................

Gelukkig was de hubs ook onder weg naar het ziekenhuis en konden we nog net voor de ingreep Lennard afgeven. Al met al viel het reuze mee. En Olav die maakte de dokter en de zuster regelmatig aan het lachen. Ik denk dat 'ie' het nog het ergste van al vind dat er een stuk van zijn haar is afgesneden en natuurlijk dat ie de komende week rustig aan moet doen net nu de klas op het punt staat het "Olympische Spelen" project af te sluiten. Mijn stoere man!

Grote mond

"Wie spreekt er hier wat Engels?"
En voor ik het wist had ik alweer m'n grote mond voorbij gepraat en gezegd dat ik dat wel doe. Eind oktober zal ik dus voor een bende buitenlanders van het bedrijf Cargill een verhaaltje moeten gaan vertellen over wat de sociale kruidenier doet met in het bijzonder 't Profijtje' in Mechelen. Ik zou willen dat ik wat minder enthousiast was in het begin, iets minder zelfverzekerd overkwam want daarna slaat de onzekerheid dubbel en dwars toe. Wat als ze nu ook nog vragen gaan stellen? Erger nog wat als ik er het antwoord niet op weet? Ik kon nog net een aantal voorwaarden stellen waaronder: ik ga niet in een deux-piece, jullie schrijven het stukje en ik wil graag een secondant voor als er echte vragen komen. Dat was allemaal geen probleem. Zolang ik daar maar ga staan ............... Ik heb nu al slapeloze nachten, alleen al het idee.

Onze LennyBoy ofwel ons kado

Ooit in een ver verleden had mijn buuf een zus en die noemde haar zoon HenkieBoy. Ik vond het verschrikkelijk maar op de één of andere manier is het er bij ons ook ingeslopen en dus noem ik onze jongste LennyBoy ofwel Kado. Dat laatste omdat 'ie' eigenlijk ongepland en dus als een kadootje kwam.

Nu gaat het eigenlijk even niet zo lekker met het Kado. Hij voelt zich vooral aangevallen wat resulteert in een grote mond. Een HELE grote mond. Roepen dat 'ie' kan! Met als gevolg dat de andere huisgenoten tegen hem gaan terug roepen. En zij  roepen dan; dat hij niet zo moet roepen ................... al met al de sfeer is hier om te snijden af en toe. En het Kado's humeur heeft daar geen baat bij. Deze morgen ging het over 'het zwemmen'. Hij wil echt niet gaan schoolzwemmen. Want hij zit nog maar in de laagste groep en is wel één van de oudsten in z'n klas. Met als gevolg dat hij al opstond als een 'frustratiebom' die bij het minste of geringste af zou gaan. En dat duurde gelukkig niet lang. Eén bemoeizuchtige opmerking van zijn broer was genoeg. En een scheld kannonade maakte korte metten met wat eerst leek op een rustige maandag morgen.

En plots had  de 'hubs' een lichtflits en zag wat er al al die tijd mis is met ons manneke. Want hij zit al maanden niet goed in zijn vel. Hij heeft het gevoel dat zij zich aan één stuk moet verdedigen tegen de grote boze buitenwereld en dat hij hen eigenlijk fysiek niet kan bijbenen. Hij weet dat hij geboren is met een syndroom, daarover hebben we nooit gezwegen. En ookal heeft dat de eerste jaren vrij centraal gestaan in zijn ontwikkelijng. De laatste jaren was dat niet echt aan de orde en had hij niet veel problemen, niet op school en niet hier thuis. Maar kleine jongetjes worden groter en plots wordt hem duidelijk dat hij allerlei beperkingen heeft. Hij kan niet goed meekomen met alle fysieke ontwikkelingen die de andere jochies doormaken en voelt zich vaak klein en vernederd als ze hem erom uitlachen.

En dus is het tijd voor actie. We gaan er op school eens over vertellen. Zodat de andere kinderen weten dat hij een gewoon jongetje is maar zo z'n beperkingen heeft en dat dat lastig is. Daarnaast gaan we ook eens met hem samen zitten om eens te zien wat hij allemaal heeft en hoe dat komt. En als klap op de vuurpijl denken we erover contact op te nemen met een kinderendocrinoloog om een te bezien of en wat er te doen zou zijn aan zijn lengte .

Wat leek op een rustige maandag-morgen werd een morgen vol met actie en reactie en ik heb het gevoel dat we plotseling op een nieuwe weg zijn beland .................
Wordt vervolgd

101 Update

Er is iets vreemds met dat lijstje. het gekke is dat als je het opschrijft het in je geheugen blijft hangen. Ik kan bijvoorbeeld niet meer langs een bloemenwinkel stappen zonder te denken dat ik een bloemetje voor mijzelf moet kopen. En heb dat dus al een paar keer gedaan. Eergisteren was ik in een speelgoedwinkel en ik werd gelijk richting de puzzels getrokken. Nu heb ik er geen gekocht hoor want ik heb deze week net mijn eigenste keukenrobot gekregen. Niet zo maar eentje maar 'nen' echte: Kenwood is de naam. Hij staat nu op m'n aanrecht en om heel eerlijk te zijn ik moet nog een beetje aan hem wennen. Hij is ook wel imposant. Maar de soepjes die ik door de blender gooi zijn alvast prima. De eerste cake was ook ok (alhoewel ik nog wel moet wennen aan welke klopper voor wat is). Maar goed terug naar het onderwerp ............ Het heeft dus wel iets magisch dat lijstje, het zit in je hoofd. En meteen slaat de fantasie op hol. Zou dat betekenen dat we binnenkort ook nog naar 'de States' of zelfs Canada gaan? Wie weet .................

Baby's

Ik heb het baby speelgoed opgeruimd. Waarom ik dat niet eerder deed? We hebben genoeg plaats in de speelkamer en eigenlijk was me niet zo opgevallen dat de jongens al zo groot zijn. En dat ze allang niet meer spelen met die MegaBlocks of de trek-telefoon-op-wielen.

Eigenlijk kwam het door een klein intermezzo dat ik met Olav had:
"Jemig jongen je krijgt al haar op je benen"
"Ja mam en niet alleen daar"

TMI (Too Much Info) zoon TMI.

En dus moest het babyspeelgoed opgeruimd, Weg ermee, in een zak en niet weggooien maar naar zolder. Want toen ik druk was met sorteren zei Karlijn:
"Je bewaart dat toch wel voor onze baby hè?"

Soms kan ik het niet meer bijbenen  ..................................

Keukenrellen!

Onze keuken is 'a bit out of date'. of liever gezegd ik ben 'm beu. Hij is veel te hoog voor mij en ik kan niet roeren in de pannen die achter op het vuur staan laat staan dat ik erin kan kijken. Inmiddels gaan de lades zo stroef dat je als je niet uit kijkt er een tennisarm mee oploopt en de koelkastdeur heeft het ook begeven. Kortom we zijn toe aan een nieuwe keuken. Maar ............................ de opstelling die er nu is biedt eigenlijk geen mogelijkheid tot een echte gezellige leefkeuken. Waar de kids bij me kunnen zitten en wat een plek kan zijn om samen te zijn.. En dus denken we aan verbouwen. Er is nog een stuk grond dat we zonder meer kunnen gebruiken voor dit doeleinde. En dan kunnen we gelijk ook onze droom waarmaken om een palletskachel aan te schaffen. Om nog maar niet te spreken van de bureauhoek die we in de voormalige keuken kunnen maken en van het huidige bureau kunnen we dan een fantastische inloopkast maken .................. Dromen, dromen Maar dat betekent een fixe verbouwing. De vraag is nu of we dat ook echt willen en moeten. Want de oudste is natuurlijk al 18 en hebben we dit alles echt wel nodig? Of vinden we het gewoon prettig om een groot huis te hebben?