donderdag 23 september 2010

Grote mond

"Wie spreekt er hier wat Engels?"
En voor ik het wist had ik alweer m'n grote mond voorbij gepraat en gezegd dat ik dat wel doe. Eind oktober zal ik dus voor een bende buitenlanders van het bedrijf Cargill een verhaaltje moeten gaan vertellen over wat de sociale kruidenier doet met in het bijzonder 't Profijtje' in Mechelen. Ik zou willen dat ik wat minder enthousiast was in het begin, iets minder zelfverzekerd overkwam want daarna slaat de onzekerheid dubbel en dwars toe. Wat als ze nu ook nog vragen gaan stellen? Erger nog wat als ik er het antwoord niet op weet? Ik kon nog net een aantal voorwaarden stellen waaronder: ik ga niet in een deux-piece, jullie schrijven het stukje en ik wil graag een secondant voor als er echte vragen komen. Dat was allemaal geen probleem. Zolang ik daar maar ga staan ............... Ik heb nu al slapeloze nachten, alleen al het idee.

maandag 20 september 2010

Onze LennyBoy ofwel ons kado

Ooit in een ver verleden had mijn buuf een zus en die noemde haar zoon HenkieBoy. Ik vond het verschrikkelijk maar op de één of andere manier is het er bij ons ook ingeslopen en dus noem ik onze jongste LennyBoy ofwel Kado. Dat laatste omdat 'ie' eigenlijk ongepland en dus als een kadootje kwam.

Nu gaat het eigenlijk even niet zo lekker met het Kado. Hij voelt zich vooral aangevallen wat resulteert in een grote mond. Een HELE grote mond. Roepen dat 'ie' kan! Met als gevolg dat de andere huisgenoten tegen hem gaan terug roepen. En zij  roepen dan; dat hij niet zo moet roepen ................... al met al de sfeer is hier om te snijden af en toe. En het Kado's humeur heeft daar geen baat bij. Deze morgen ging het over 'het zwemmen'. Hij wil echt niet gaan schoolzwemmen. Want hij zit nog maar in de laagste groep en is wel één van de oudsten in z'n klas. Met als gevolg dat hij al opstond als een 'frustratiebom' die bij het minste of geringste af zou gaan. En dat duurde gelukkig niet lang. Eén bemoeizuchtige opmerking van zijn broer was genoeg. En een scheld kannonade maakte korte metten met wat eerst leek op een rustige maandag morgen.

En plots had  de 'hubs' een lichtflits en zag wat er al al die tijd mis is met ons manneke. Want hij zit al maanden niet goed in zijn vel. Hij heeft het gevoel dat zij zich aan één stuk moet verdedigen tegen de grote boze buitenwereld en dat hij hen eigenlijk fysiek niet kan bijbenen. Hij weet dat hij geboren is met een syndroom, daarover hebben we nooit gezwegen. En ookal heeft dat de eerste jaren vrij centraal gestaan in zijn ontwikkelijng. De laatste jaren was dat niet echt aan de orde en had hij niet veel problemen, niet op school en niet hier thuis. Maar kleine jongetjes worden groter en plots wordt hem duidelijk dat hij allerlei beperkingen heeft. Hij kan niet goed meekomen met alle fysieke ontwikkelingen die de andere jochies doormaken en voelt zich vaak klein en vernederd als ze hem erom uitlachen.

En dus is het tijd voor actie. We gaan er op school eens over vertellen. Zodat de andere kinderen weten dat hij een gewoon jongetje is maar zo z'n beperkingen heeft en dat dat lastig is. Daarnaast gaan we ook eens met hem samen zitten om eens te zien wat hij allemaal heeft en hoe dat komt. En als klap op de vuurpijl denken we erover contact op te nemen met een kinderendocrinoloog om een te bezien of en wat er te doen zou zijn aan zijn lengte .

Wat leek op een rustige maandag-morgen werd een morgen vol met actie en reactie en ik heb het gevoel dat we plotseling op een nieuwe weg zijn beland .................
Wordt vervolgd

zondag 5 september 2010

101 Update


Er is iets vreemds met dat lijstje. het gekke is dat als je het opschrijft het in je geheugen blijft hangen. Ik kan bijvoorbeeld niet meer langs een bloemenwinkel stappen zonder te denken dat ik een bloemetje voor mijzelf moet kopen. En heb dat dus al een paar keer gedaan. Eergisteren was ik in een speelgoedwinkel en ik werd gelijk richting de puzzels getrokken. Nu heb ik er geen gekocht hoor want ik heb deze week net mijn eigenste keukenrobot gekregen. Niet zo maar eentje maar 'nen' echte: Kenwood is de naam. Hij staat nu op m'n aanrecht en om heel eerlijk te zijn ik moet nog een beetje aan hem wennen. Hij is ook wel imposant. Maar de soepjes die ik door de blender gooi zijn alvast prima. De eerste cake was ook ok (alhoewel ik nog wel moet wennen aan welke klopper voor wat is). Maar goed terug naar het onderwerp ............ Het heeft dus wel iets magisch dat lijstje, het zit in je hoofd. En meteen slaat de fantasie op hol. Zou dat betekenen dat we binnenkort ook nog naar 'de States' of zelfs Canada gaan? Wie weet .................

donderdag 2 september 2010

Baby's

Ik heb het baby speelgoed opgeruimd. Waarom ik dat niet eerder deed? We hebben genoeg plaats in de speelkamer en eigenlijk was me niet zo opgevallen dat de jongens al zo groot zijn. En dat ze allang niet meer spelen met die MegaBlocks of de trek-telefoon-op-wielen.

Eigenlijk kwam het door een klein intermezzo dat ik met Olav had:
"Jemig jongen je krijgt al haar op je benen"
"Ja mam en niet alleen daar"

TMI (Too Much Info) zoon TMI.

En dus moest het babyspeelgoed opgeruimd, Weg ermee, in een zak en niet weggooien maar naar zolder. Want toen ik druk was met sorteren zei Karlijn:
"Je bewaart dat toch wel voor onze baby hè?"


Soms kan ik het niet meer bijbenen  ..................................