Ooit in een ver verleden had mijn buuf een zus en die noemde haar zoon HenkieBoy. Ik vond het verschrikkelijk maar op de één of andere manier is het er bij ons ook ingeslopen en dus noem ik onze jongste LennyBoy ofwel Kado. Dat laatste omdat 'ie' eigenlijk ongepland en dus als een kadootje kwam.
Nu gaat het eigenlijk even niet zo lekker met het Kado. Hij voelt zich vooral aangevallen wat resulteert in een grote mond. Een HELE grote mond. Roepen dat 'ie' kan! Met als gevolg dat de andere huisgenoten tegen hem gaan terug roepen. En zij roepen dan; dat hij niet zo moet roepen ................... al met al de sfeer is hier om te snijden af en toe. En het Kado's humeur heeft daar geen baat bij. Deze morgen ging het over 'het zwemmen'. Hij wil echt niet gaan schoolzwemmen. Want hij zit nog maar in de laagste groep en is wel één van de oudsten in z'n klas. Met als gevolg dat hij al opstond als een 'frustratiebom' die bij het minste of geringste af zou gaan. En dat duurde gelukkig niet lang. Eén bemoeizuchtige opmerking van zijn broer was genoeg. En een scheld kannonade maakte korte metten met wat eerst leek op een rustige maandag morgen.
En plots had de 'hubs' een lichtflits en zag wat er al al die tijd mis is met ons manneke. Want hij zit al maanden niet goed in zijn vel. Hij heeft het gevoel dat zij zich aan één stuk moet verdedigen tegen de grote boze buitenwereld en dat hij hen eigenlijk fysiek niet kan bijbenen. Hij weet dat hij geboren is met een syndroom, daarover hebben we nooit gezwegen. En ookal heeft dat de eerste jaren vrij centraal gestaan in zijn ontwikkelijng. De laatste jaren was dat niet echt aan de orde en had hij niet veel problemen, niet op school en niet hier thuis. Maar kleine jongetjes worden groter en plots wordt hem duidelijk dat hij allerlei beperkingen heeft. Hij kan niet goed meekomen met alle fysieke ontwikkelingen die de andere jochies doormaken en voelt zich vaak klein en vernederd als ze hem erom uitlachen.
En dus is het tijd voor actie. We gaan er op school eens over vertellen. Zodat de andere kinderen weten dat hij een gewoon jongetje is maar zo z'n beperkingen heeft en dat dat lastig is. Daarnaast gaan we ook eens met hem samen zitten om eens te zien wat hij allemaal heeft en hoe dat komt. En als klap op de vuurpijl denken we erover contact op te nemen met een kinderendocrinoloog om een te bezien of en wat er te doen zou zijn aan zijn lengte .
Wat leek op een rustige maandag-morgen werd een morgen vol met actie en reactie en ik heb het gevoel dat we plotseling op een nieuwe weg zijn beland .................
Wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten