Op BiekesBlog las ik een leuk stukje over de dagelijkse beslommeringen van een TBM. Ik heb al zo vaak moeten verantwoorden waarom ik thuis ben. Eén van de mama's van een vriendinnetje zei zelfs eens: ja met een man met zo'n salaris hoef je ook niet te werken ................................
Ik ben ALTIJD thuis gebleven. Toen onze oudste dochter geboren is heb ik vrijwel direct de beslissing genomen om thuis te blijven. Onze financiële situatie was toen heel anders en het was niet altijd gemakkelijk. Maar ik kon gewoon geen afstand doen van mijn kind. Inmiddels hebben we er dus 4 en zijn ze al een stuk groter.
Back in Holland woonde we in een omgeving waar gewoonweg weinig werk was (behalve de bollen of de marine) en dus bleven heel veel vrouwen thuis. Daar hadden we ook een hechte groep vriendinnen. Dat miste ik enorm toen ik hier kwam wonen. We wonen in een wijk maar 's morgens vertrekt iedereen richting werk om tegen 1/2 7 's avonds weer de straten binnen te rollen. Een Vlaamse vriendin zei eens:in België zijn de mensen gericht op welstand en in Nederland veel meer op welzijn. en ik denk dat dat voor een groot gedeelte waar is. Zeker in de omgeving waar ik nu woon. Ik kan en zal me daaraan niet conformeren, ik geniet van mijn huis, onze mooie auto maar het is niet zaligmakend.
Ik ben een thuisblijfmoeder omdat ik dat BEN vanuit m'n hart.
Mooi! Ik ben ook bewust TBM geweest tijdens de eerste levensjaren van de kinderen. Moeder zijn is het mooiste beroep.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder was geen thuisblijfmoeder, maar werkte wel altijd thuis waardoor ze er ook altijd was. Zalig vond ik dat.
BeantwoordenVerwijderenZelf zou ik dat ook willen doen als we ooit het geluk hebben kinderen te krijgen. Alleen denk ik dat het financieel niet haalbaar zal zijn, behalve wanneer ik toch de stap zet waar ik al eeuwen mee in mijn hoofd zit en als zelfstandige begin te werken.
Echt helemaal stoppen met werken zie ik mij niet doen. Ik zou te hard missen waar ik nu dagelijks mee bezig ben, denk ik nu. Al kan ik mij voorstellen dat het enorm moeilijk is om je kroost ergens achter te laten en kan ik mij nog beter voorstellen dat ik het er later ook moeilijk mee zal hebben.