Vandaag is het de eerste keer dat ie niet meer kwam. De krant! Het was in april dat ik zo'n degou tegen m'n krant kreeg, of eigenlijk in mei, om precies te zijn 2 mei. Op 30 april was het koninginnedag in Nederland en een gek was dwars door de menigte tegen het monument bij Paleis 't Loo gereden. Voor ons geen onbekende plek want Berend en ik zijn ons leven samen zo'n beetje in Apeldoorn begonnen, maar dit terzijde. Dus die vent tegen dat monument dat was nieuws. En toen kwam die krant. Op de voorpagina een foto met de voorbijzoevende auto, alleen in strepen te zien, en midden in beeld daar was ze. Het meisje! Ze was nog in beweging op het moment dat de fotograaf afdrukte. Haren naar achter door de snelheid waarmee de voorbijzoevende auto haar omver had gemaaid. De wetenschap dat ze inmiddels gestorven was maakte me misselijk. Ik wilde die foto niet zien. Als ik de keuze had gehad dan had ik dat nooit willen zien. Maar waarom?? Ik begrijp plots niet meer waarom ik een krant heb. Ik begrijp niet waarom ik die ellende MOET zien. Ik voel mij betrokken bij de wereld maar in dit geval voel mij een vouyeur. Ik zie iets wat ik eigenlijk niet hoor of wil zien. Een stervend kind. Want dat spookt er door mijn hoofd. was ze al dood toen deze foto genomen werd, had ze pijn? Angst? Mijn gedachten zijn bij de ouders van dat meisje. Ik moet er niet aandenken dat deze mensen die foto onder ogen kregen/krijgen. Ik vind nog steeds dat dergelijke foto's niet in de krant horen; laat een mens in doodstrijd alstublieft met rust. En daarom hebben we besloten om de krant op te zeggen. Niet omdat we geen deel meer van de wereld willen uitmaken of dat wij ons niet betrokken voelen bij wat er in de wereld gebeurd maar omdat ik vind dat wij met onze honger naar ellende niet meer stilstaan bij het verdriet van een medemens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten