Hij?? Hoogbegaafd??

Wat ik nou echt vreselijk vind aan opvoeden is mijn eeuwige twijfel of ik het wel goed doe! Soms is het over dagelijkse dingen en dan gaat dat gevoel over omdat het moment voorbij trekt. Maar met Olav is er al een tijdje een knagend gevoel. We hebben een hectisch gezin en daardoor zie je niet altijd precies duidelijk dat er iets dreigt mis te gaan.

"Ik heb een gehandicapte in de klas" Olav immiteert zijn meester perfect en verteld daar achteraan dat hij precies begrijpt dat het hier om hem gaat. Bij wat navraag blijkt dat Olav babbelde in de klas. Dat hij zich bemoeide met z'n achter-buur en dat hij niet direct luisterde toen de meester hem vroeg terug op te letten. Maar dat bij navraag hij wel precies gehoord had wat de meester had vertelt. Berend noemt dat zijn 'vrouwelijke genen'. Olav heeft dat altijd al gedaan. Hij kijkt TV, speelt nintendo, praat met z'n broer en hoort ook nog ons gesprek in de keuken. Het doet ons pijn dat de meester dergelijke dingen zegt. We hebben altijd gezien dat Olav een ander kind was dan de anderen. Hij was behoorlijk snel en slim voor zijn leeftijd. Hij kon vroeg lopen, vroeg praten en was erg geinteresseerd in alles wat met cijfers te maken heeft al vanaf het moment dat hij ze kon herkennen. Hij leerde zichzelf op 4 jarige leeftijd klok-kijken. Maar als we hierover op school probeerden te praten dan wilden ze daar niet echt naar luisteren. De juf vond dat hij absoluut niet kon tekenen en dat was een probleem. Als ik dan thuis vroeg waarom hij niet graag tekent zei hij altijd: omdat als ik iets teken het er niet uitziet zoals in het Hij was gek op cijfers toen hij naar het eerste leerjaar (groep3) ging en hij deed niets liever dan hoofdrekenen. Toch waren zijn cijfers niet echt uitmuntend. Eigenlijk had hij veel problemen met de rekenlessen. De manier waarop ze hem dat aanboden strookte absoluut niet met de manier waarop hij zichzelf bepaalde dingen heeft aangeleerd. Tot nu toe hebben we nooit iets ondernomen omdat we ervan uitgaan dat als hij zichzelf goed voelt en als het goed gaat op school en vanzelf wel in orde zal komen. Olav ging tot nu toe niet met tegenzin naar school maar het wordt toch steeds moeilijker. Hij begint zich ook steeds meer af te zetten tegen zijn meester. Nadat ik een telefoontje kreeg van de zorgjuf van de school waarin zij voorstelde om een soort scorelijst aan te leggen waarop Olav's gedrag wordt beoordeeld. Door de meester, door ons en door Olav. In de hoop dat hij positief commentaar als een vooruitgang zal zien en zijn houding zal veranderen. Maar hij voelt de kaart als een teken van zijn onvermogen en is er niet echt op uit om zijn gedrag te verbeteren. Al met al hebben we het gevoel dat de school niet wil luisteren en zijn we zelf op zoek gegaan. Toen iemand ons opperde dat hij misschien wel hoogbegaafd was, waren we wijfelachtig. Maar zijn cijfers .......................... Toch zijn we op zoek gegaan om er meer over te lezen. Er is heel wat literatuur verschenen over dit onderwerp. En kinderen die hoogbegaafd zijn hebben niet altijd de Nerd-Status. De cijfers hoeven niet uitmuntend te zijn. Maar wanneer het gedrag problemen gaat opleveren hebben ze over het algemeen het gevoel dat er niet voldoende uitdaging is. Toch is het iets wat een vreemd gevoel oproept. Ook bij ons. Je hebt het gevoel dat het iets is dat het kind een voorsprong geeft. Het gevoel van 'die komt er wel'. Maar het kan echt ook een groot sta in de weg zijn voor de ontwikkeling van een kind. Professor Kieboom van het CBO heeft een prachtig boek geschreven: 'Als je kind (g) een Einstein is'. Nadat we hierin toch ongelooflijk veel herkenning in terug vonden hebben we besloten om het een en ander uit te gaan sluiten. En dus gaan Berend en ik naar het CBO toe om daar maar eens een gesprek te hebben waarna we misschien besluiten om Olav te laten testen .............................. 8 Januari 2010 is D-Day.

Wordt vervolgt .............................